دستورالعمل های عرفانی علماء / نماز شب
دردیداروتشرفی که آیت الله رعشی نجفی،به محضربقیة الله (ارواحنافداه)داشتند،آن حضرت ،خطاب به ایشان،درمورداهمیّت نمازشب فرمود:
نمازشب راترک نکن وبه آن بسیاراهمیِِّت بده؛حیف است اهل علم،آنهایی که خودراوابسته به مامی دانند،به خواندن نمازشب مداومت نداشته باشند.
منبع:امام زمان علیه السلام وسیّدبحرالعلوم،سیّدجعفر رفیعی،ص51.به نقل ازکتاب مذهب عشق مولف:فیروزه خلیلیان صص160-159.
راه تشرّف به محضرامام زمان علیه السلام
جناب شیخ رجبعلی خیاط ،دربرابرخواست های پی درپی یاران خودبرای تشرّف به محضرمقدس حضرت ولی عصر(عجل الله فرجه)،سفارش های ویژه ای فرمود،ازجمله آنها می توان به موردزیراشاره کرد:
شبی یکصدبارآیه کریمه «رب ادخلنی مُدخَلَ صِدقٍ واخرِجنی مُخرَجَ صِدقٍ وَاجعَل لی مِن لَدُنکَ سُلطاناًنَصیراً»خوانده شودتاچهل شب.
یکی ازکسانی که به این سفارش عمل کرده بود،پس ازچهل روزنزدشیخ آمدوگفت:به زیارت حضرت موفق نشده ام.شیخ فرمود:هنگامی که درمسجدنمازمی خواندید،آقاسیّدی به شمافرمودند:«انگشتردر دست چپ کراهت دارد»وشماگفتید:هرمکروهی جایز است؛آن آقا امام زمان علیه السلام بودند.
منبع: کتاب مذهب عشق مولف:فیروزه خلیلیان صص138-139.
بهترین راه سیروسلوک
شیخ رجبعلی خیاط بهترین راه سیر وسلوک رادرچهارچیزمی دانست:
1.گدایی درِخانه خدا.
2.توسّل به ائمه هدی.
3.احسان به مردم.
4.تخلّق به اخلاق خدایی.
شیخ،دین حق راهمین چیزی می دانست که بالای منبرهاگفته می شود؛ولی دوچیزدیگر رابه آن می افزود؛محبت خداواخلاص و می گفت:این دوچیز رانیزبایدبه مردم آموزش داد.
منبع: کتاب مذهب عشق مولف:فیروزه خلیلیان ص138.
راهکارهای عرفانی ازآیت الله بهجت
1.برای دوری از ریا:باعقیده کامل ذکرلاحول ولاقوة الابالله زیادگفتن.
2.برای درمان عصبانیّت:باعقیده کامل،زیادصلوات فرستادن.
3.برطرف شدن وسواس:ذکرتهلیل لا اله الاالله گفتن.
منبع:اقتباس ازکتاب مذهب عشق مولف:فیروزه خلیلیان صص172-173.
مهم ترازدیدار
ازبهلول پرسیدند:چه وقت می شودباآقاامام زمان علیه السلام دیدارکرد؟پاسخ داد:باتقواباشید. وقتی که بین شماوحضرت سنخیت باشد،می توانیدباایشان دیدارکنید.
سپس فرمود:دیدن امام زمان مهم نیست؛مهم این است که او ما را ببیند . بسیاری ،علی علیه السلام رادیدند،ولی دشمن اوشدند.اگرکاری کردیم که نظر آنها راجلب کنیم،آن ارزش دارد.
منبع:اعجوبه عصر،ص94. به نقل ازکتاب مذهب عشق مولف:فیروزه خلیلیان صص 167-168.